مرحوم آیت الله حاج سیدنعمت الله جزائری که مرجع تقلید زمان خویش بود در سنین جوانی به ملاقات پیر فرزانه ای نائل آمد و تا آخر عمر شریف آن پیر ، با اسرار مقدسی که از وی آموخت به قلب خویش صفا و جلا بخشید.
داستان ایشان از این قرار است که مرحوم آیت الله جزائری در دوران جوانی ، از موطنش اهواز ، برای تبلیغ به محلی به نام پل دختر ، از توابع استان لرستان سفر کرد و در آنجا به اقامه نماز جماعت و ترویج فرهنگ قرآن و اهل بیت عصمت و طهارت (ع) پرداخت. در آن محل برنامه مسجدچنین بود که مومنین در ماه مبارک رمضان ، اول در منزل افطار میکردند بعد به مسجد می آمدند و به اقامه نماز جماعت و سایر برنامه ها می پرداختند.
مرحوم آیت الله جزائری هم که به شدت مقید به نماز اول وقت بودند ، برای جمع بین این دو قضیه ، از طرف میتی که نماز قضای یقینی داشت ، نائب میشوند و هنگام دخول وقت ، درمنزل ، اول نماز خود را به صورت فرادا میخواندند و بعد از افطار ، در مسجد به نیابت از آن متوفی ، نماز جماعت را برای مامومین اقامه میفرمودند.
مرحوم جزائری که در مسجد آن محل منبر میرفتند ، در بین مستمعین متوجه حضور پیرمردی نورانی و ملکوتی میشوند که هر شب ، معمولا در انتهای مسجد مینشیند و منبرشات را استماع میکند . مرحوم جزائری که پی به معنویت ویژه این مرد برده بودند ، تصمیم گرفتند زمینه ای فراهم سارند تا به این وسیله او را بیشتر شناخته و از اسرار معنوی وی مطلع گردند.
با همین هدف شبی بعد از منبر نزد این مرد آمده و خطاب به او گفتند : << ماه رمضان رو به اتمام است . همه مردم مرا به خانه خود دعوت کرده اند به جز شما>>.
پیرمرد خنده ای کرد و گفت : << فردا شب منزل ما تشریف بیاورید >>.
پیرمرد چون میدانست که آقای جزائری نمازش را اول وقت میخواند ، به ایشان گفت : << من هم نمازم را اول وقت میخوانم . لذا غروب تشریف بیاورید تا نمازمان را سر وقت بخوانیم . >> سپس اضافه کرد << اگر از صحرا دیر به منزل رسیدم ، شما داخل منزل من شوید و بمانید تا بیابم.>>.
فردای آن شب ، مرحوم جزائری مطابق با وعده ای که کرده بود ، هنگام غروب به منزل آن مرد رفت. وقتی در منزل را کوبید ، همسر پیرمرد ، در را باز کرد و با دیدن آقای جزائری گفت :<< شوهرم هنوز نرسیده ، ولی به من سپرده که شما تشریف فرما شوید من هم خواهم آمد انشاءالله>>.
چون وقت نماز داخل شده بود ، مرحوم سید وارد منزل شده و مشغول اذان و اقامه و نماز مغرب گشت. در این بین همسر آن پیرمرد ، برای برداشتن وسیله ای ، به اطاقی که مرحوم جزائری در آن نماز میخوان رفت. وقتی او را درحال نماز دید ، ایستاد و با تعجب به نماز او نگریست تا این که نماز سید تمام شد. همسر آن مرد خطاب به سید گفت :<< چرا اینگونه نماز میخوانید؟>>
آقای جزائری گفت : مگر چگونه باید نماز بخوانم؟
زن گفت : وقتی نماز میخواندید سروصداها خاموش نشده بود. صدای ولوله حیوانات و بره ها و مرغ و خروسها می آمد. در حالی که وقتی شوهر من نماز میخواند ، هیچ کدام از صداها شنیده نمیشود و گویا در عالمی دیگر غیر از این عالم هستیم.
اینجا بود که سید سر نخی از سر پیرمرد به دست آورد و منتظر شد تا با آمدن پیرمرد و نماز خواندن او حقیقت امر برایش مکشوف شود . پیرمرد از صحرا رسید و پس از سلام و احوالپرسی و تکریم سید ، از او پرسید : شما نماز خوانده اید ؟
سید گفت : بله
پیرمرد وضویی گرفت و مشغول اذان نماز شد. پیرمرد فصلهای اذان را یکی پس از دیگری میگوید و سید هم لحظه به لحظه انتظار میکشد تا آن اتاق غیرعادی را که همسر آن پیرمرد وصف کرده بود ببیند. یعنی آیا ممکن است آن پیرمرد به کمال خلوت حقیقی با حضرت حق رسیده باشد که این امر برای او عادی شده باشد.
اقامه پیرمرد شروع شد و سید با دقت بیشتری به پیرمرد مینگرد. آری . درست است . سر و صدا آرام آرام در حال قطع شدن است . این حال ادامه یافت تا پیرمرد خواست تکبیره الاحرام بگوید.
با گفتن الله اکبر ، سکوت مطلق فضا را پر کرد و پیرمرد و سید و آن زن که نماز جماعت سه نفری ، به امامت پیر تشکیل داده بودند ، دیگر در این عالم نبودند تا صدایی را بشنوند . نماز او یادآور نماز قدوه المصلین حضرت علی (ع) بود. همان نمازی که در آن ، تیر از پای مبارک حضرتش بیرون کشیدند و حضرت متوجه نشدند.
شما تصور بفرمائید ، هنگام غروب ، موقع برگشتن گله های گوسفندان و حیوانات دیگر ، از چراگاه که با صدای جرس آویخته بر گردنشان همراه است ، فضای پر سر و صدایی را در روستا ایجاد میکند. بره هایی که از شیرمادر تغذیه میکنند و مادرانشان را صبح هنگام از آنها جدا کرده و به بیابان میبرند ، غروب هنگام ، با آمدن میشها ولوله زیادی راه می اندازند.
البته این احتمال هم ممکن است که خاموش شدن این صداها و صدای جرس و خروش آب رودخانه ها و ... با تصرف این مرد در آنها حاصل شده باشد.
خلاصه کلام اینکه مرحوم سید تعمت الله ، ارتباطش با این پیر عارف ، از این ملاقات و نماز شروع شد و تا آخر عمر ادامه یافت. به حدی که همه ساله برای تبلیغ به خاطر مصاحبت با این پیرمرد به همین محل می آمد و حتی مرحوم جزائری به طوری مرید ایشان شده بود که بعد از رسیدن به مرجعیت هم ، وصیت فرمود : مرا کنار قبر این پیر فرزانه دفن کنید.
مکان شرف یافته به وجود این دو عارف و اصل ، هم اکنون در پل دختر با فاصله چند متری از جاده ، در ضلع جنوبی شهر واقع شده است ، ولی متاسفانه هیچ نام و نشانی بر روی قبر آن مرد گمنام نیست و کسی از نام مبارکش اطلاعی ندارد.
این قصه را اولین بار ، حدود ده سال قبل از عارف و واصل ، مرحوم آقای حاج اسماعیل دولابی (قدس سره) شنیدم و جالب این که در آن مجلس ، رفقا در یک حال خوشی فرورفتند که در جلسه حالتی مشابه همان حالت سکوتی که در نماز پیر عارف بود ، حاکم گردید.
برگرفته شده از : کتاب غم عشق از عبدالقائم شوشتری
نظر
نوشته شده توسط خادمی در یکشنبه 90/9/27
ساعت 12:49 عصر موضوع |
لینک ثابت
